[ wi�cej ]
Przyroda » Przyroda nieo¿ywiona » Rze¼ba terenu
Beskid Niski będący poprzecznym obniżeniem w łuku Karpat tworzy szereg grzbietów i pojedynczych garbów rozdzielonych szerokimi obniżeniami, dolinami rzek i potoków. Objęcie ochroną i zachowanie tego charakterystycznego krajobrazu stanowiło jedną z przyczyn utworzenia Magurskiego Parku Narodowego.
Dolina Wisłoki (fot. Sławomir Basista)
Według klasyfikacji typów rzeźby Starkla na terenie MPN możemy wyróżnić:
Widok na Magurę Wątkowską i Kąty (fot. Andrzej Czaderna)
Przedstawienie terenu Magurskiego Parku Narodowego (z otuliną) w formie mapy hipsometrycznej w pełni uwidacznia złożoność rzeźby. W północnej części Parku dominuje długi grzbiet Magury Wątkowskiej, którego kulminacja na Wątkowej jest najwyższym wzniesieniem MPN. Poniżej pasma Magury Wątkowskiej dostrzegamy pojedynczy garb góry Mareszka . Część południowa Parku, oddzielona od części północnej dolinami Wisłoki i Wilszni jest zdecydowanie niższa. Grzbiety górskie leżące w tej części Parku nie przekraczają wysokości 750 m n.p.m. Ich zbocza rozcinają głębokie doliny prawobrzeżnych dopływów Wisłoki i Wilszni, których źródliska znajdują się w pobliżu granicy ze Słowacją. Dominująca część terenu MPN (86 %) znajduje się w przedziale wysokości między 401 m n. p. n. a 650 m n. p. m., z czego ponad 20 % przypada na wysokości między 501 – 550 m n. p. m. Najniższą wysokością notowaną na terenie Parku jest 329 m n. p. m.